পুৱতি নিশাৰ এঙামূৰি ভাঙি
এদিন আমি গৈছিলোঁ
আমাৰ হাড় আৰু মাংসৰ বোজা কঢ়িয়াই
শিল আৰু লোহাৰ বুকুৰে,
সিপাৰে আছিল আমাৰ সৃষ্টিৰ সূৰ্য ।
আমি পাৰ হৈছিলোঁ
এক-দুই-তিনি কৰি
ক্রমাগত একোটা পুৰণি নম্বৰ ।
আমাৰ সংগী
বাটে-ঘাটে এৰি যোৱা
ভঙা-চিঙা এটি-দুটি
তপত ধোঁৱা আৰু নিশাহৰ গোন্ধ সনা
প্রাচীন ষ্টেচন,
একেই গাঁও
সেই একেই নগৰ
যন্ত্রণাগ্রস্ত কিছু খুচুৰা মুহূৰ্তৰ ।
কিয় জীয়াই থাকে এই অনুপাত
জাৰজ বতাহত কিয় ভাঁহি ফুৰে
অস্পৃশ্য আকাংক্ষাৰ ভিৰ,
সমিধান বিচাৰি তাৰ
হাহাকাৰ কৰা নাই আমি
বুঢ়া লুইতৰ বালিৰ শূন্যতাত
অথবা হুগলীৰ পাৰৰ ব্যস্ততাত ।
আমি মাথোঁ পাৰ হওঁ
ঘড়ীবোৰ চাই চাই,
মিনিটৰ কাঁটা বাৰত লাগি
কেতিয়া ঘণ্টাবোৰ মিনিট হয়
আৰু শেষ হয় আমাৰ অপেক্ষাৰ অন্ধকাৰ ।
জৰায়ুৰ আন্ধাৰতো জীয়াই থাকে মানুহ
জীৱন আৰু জীৱিকাৰ তিনিটা উলুটিও মানুহ,
খড়গপুৰৰ খালী বটলত
থক্ থক্ ঠাণ্ডাত
জীৱিকাৰ আকাশ বিচৰা শিশুটিও মানুহ,
আমিতো নোৱাৰোঁ;
সিহঁত মানুহ নহয়, তেনে
আমি কি মানুহ ?
দেহ যাৰ শ্ৰমৰ সীমান্ত
সিহঁতৰ সূৰ্য নাই, তেনে
সূৰ্য কাৰ ? আমাৰ ভৱিষ্যতৰ !!
(ৰচনাকাল: জুন,২০০৩, ৰেলত যেতিয়া প্রথমবাৰৰ বাবে বাংগালোৰলৈ আহিছিলোঁ কিছুমান সপোন সাৱটি)
No comments:
Post a Comment