নিশাৰ জোনাকে পুৱাৰ নিয়ৰক
মুনি-চুনি বেলিয়ে সন্ধিয়াৰ জোনাকক
সখী বুলি ক’লে,
পৃথিৱীয়ে হাঁহি মাৰি আকাশলৈ চালে,
সেই আকাশ বিশাল আকাশ
সেই জোনাক নিবিৰ জোনাক
আমাৰ মৰমে গঢ়া সৰল বিশ্বাস ।
তাৰ পিছত,
সেই একেই গভীৰ আশা
জোনাক গলি গলি নিজম পৰা নিশা ।
আমি সখী কি সুৰে
আমি সখী কি সুখে
পৃথিৱী গঢ়িম কোৱা ?
স্থবিৰ সূৰ্য আমাৰ
ভাঙি চিঙি য’ক,
আমাৰ আকাশ শৰা্লি আকাশ হ’ক ।
আজি যদি আঁউসীৰ অতৃপ্তি আছে
কাইলৈ প্রতিপদৰ পোহৰ আছে
তাৰ পিছতো এআকাশ জোনাক আছে ।
আন্ধাৰ থাকিব পাৰে,
তথাপি আমাৰ পৃথিৱী আমাৰেই
আমাৰ আকাশো আমাৰ ।
আমি সখী যি সুৰে গঢ়িম
তাতেই আমাৰ শান্তি হ’ব,
তাৰ বাবে যদি আহে দূৰণিত চাকনৈয়া
তাৰ বাবে যদি উঠে জোৱাৰৰ অচিন সাগৰ,
তাত আমাৰ কি দোষ আছে কোৱা ?
আমি মাথোঁ জানো এটাই সত্য
আমাৰ জীৱনে ৰিঙিয়াই কয় সেই অকণি সত্য ,
আমাৰ হৃদয় সেই সখীৰেই হেঁপাহৰ কণমানি ঘৰ
আমাৰ আকাশত সেই এটাই চন্দ্রমাৰ পোহৰ ।
No comments:
Post a Comment