ৰাতিৰ ৰামধেনু

ৰাতিৰ ৰামধেনু দেখিছা,
পৃথিৱীয়ে হাঁহিব সুধিলে !
কাৰণ,
কোনেও দেখা নাই আমাৰ আগতে ।

তুমি আৰু মই দেখিছিলোঁ,
আবেলি আবেলি লগা এনিশা
জোনৰ পোহৰে লুকা-ভাকু খেলি
দূৰণিৰ মেঘৰ বুকুত জিলিকাই তোলা
বগা-ক’লা ৰামধেনু,
সাতৰঙ চকুৱে মণিব নোৱাৰা ।

আৰু এতিয়া
তুমিও আছা, মইও আছোঁ
একেই আছে সেই আকাশ,
ৰাতিৰ ৰামধেনু পিছে নাই !
আছে মাথোঁ অপেক্ষাৰ হাহাকাৰ ।

তাৰ ৰঙবোৰ ক’লা হয়, বগা হয়
নিশাৰ নিয়ৰত সিহঁত বিলীন হয় ।
নিৰ্জন চাদৰ ওপৰত
হুমুনিয়াহবোৰ চকুৰ মুকুতা হয় ।
আৰু
তোমাৰ ব্যাকুলতা কঢ়িয়াই
দূৰণিৰ পৰা বৈ অহা বতাহজাকে
জোনৰ বুকুত জোৱাৰ তোলে আৱেগৰ ।