হৃত দিগন্ত – লুপ্ত আকাশ

ৰাতিৰ নিঃশব্দতাই কাঢ়ি নিয়ে প্রেম
অতীত-বিলাপত হেৰাই যায় প্রেম,
স্থূল দুটি আঙুৰৰ কলিত শেষ হয় মিলন-আলাপ ।
আৰু আমি আক্ষেপ কৰোঁ,
প্রেমৰ সময় নাই ।
আমাৰ কাণত অহৰহ বাজে
আমাৰ আভিজাত্যৰ বিননি,
আমাৰ সময় শেষ হয়
জীৱনৰ নিমিলা অংকৰ হিচাপ কৰি ।

স্থবিৰ আমাৰ প্রজ্ঞাই কাঢ়ি নিয়ে
সৰল নিৰল শৰালি আৱেগ,
আমি মাথোঁ পৃথিৱীক দেখুৱাও
অবুজ ব্যস্ততাৰ অজানিত খেল ।
আৰু আমি আক্ষেপ কৰোঁ,
আবেলিৰ ৰামধেনু আবেলিতে হেৰায়
আমাৰ দেখোন চাবৰ সময় নাই,
ভাগৰুৱা মগজুৰ আহৰি যে নাই ।

তথাপিও আমাক প্রেম লাগে
কংক্রীটৰ অৰণ্যত সান্নিধ্যৰ জটিলতা,
তাত আমাৰ জ্ঞানৰ পোহৰ নাই
আছে মগজুৰ আন্ধাৰ,
জীৱন জীৱন লগা সময়ৰ অভাৱত
উপত্যকাৰ সেউজীয়াই আমাৰ হৃদয় নভৰায়
দুই ওঁঠে মাথোঁ পাটীগণিতৰ নেওঁতা আওঁৰায় ।

আৰু আমি আক্ষেপ কৰোঁ
মাথোঁ আক্ষেপ কৰোঁ
সপোনপুৰত জোনাক নাই,
আমাৰ অখ্যাত দিগবলয় মৃত্যুৱেও মহান কৰি নাযায় ।