প্রাত্যহিকতা শেষ হ’লে
দৈনন্দিন খুচুৰা খবৰবোৰ
বতাহত জাহ গ’লে
ঘূৰি আহে আমাৰ হেঁপাহৰ দেওবাৰ
খুলি দিয়ে সৰু সৰু হাঁহিৰ দুৱাৰ ।
জীৱিকাৰ মৃত গলিৰ পৰা উঠি আহে
সেই এটাই মাথোঁ শান্তি
এটাই মাথোঁ তৃপ্তি
আমাৰ হেজাৰ স্বপ্নক প্লাৱিত কৰা ।
সময়ৰ অগা-ডেৱাত
জীৱনৰ ধামখূমীয়াত
হেৰাই যদি যায়সেই দেওবাৰ,
বিৰক্তিত শুকাই যদি যায়
সমস্ত হাঁহিৰ থুনপাক,
কাৰ স’তে উমলিম আমি
কাক ক’ম মন খুলি
কুঁৱলীৰ ধোঁৱাৰে ধূসৰ চাকনৈয়া ।
সেয়েহে জীৱনত
সেয়েহে জীৱিকাৰ অভাৱী সমুদ্রত
প্রয়োজন আছে
এটি-দুটি মিঠা দেওবাৰ
আমাৰ হেজাৰ স্বপ্নক প্লাৱিত কৰা ।
No comments:
Post a Comment