ইণ্টাৰনেট

যন্ত্ৰৰ চকুলো দেখি
মানুহে নেকান্দিলে হায়,
জাতিস্মৰ চেতনাৰ প্রথম আঘাত ।
নিজৰ দুখৰ কথাকে ভাবি
আপোন সৃষ্টিকে পাহৰিলে
অভাৱী মানুহে ।
টোপনি গ’ল সাঁচিপাতৰ ভাষা ।
মমবাতিৰ পোহৰত জোনাক গলা নিশা ।
কাউৰীঠেঙীয়া আখৰবোৰ আজি প্রাচীন হ’ল,
সেই আবেগ তলসৰা শেৱালি হ’ল ।
যন্ত্ৰৰ বুকুত আশ্রয় ল’লে দায়িত্ববোধৰ সপোন ।

তাকে দেখি
যন্ত্ৰইও দুখত হাঁহিলে ।
সীমিত সত্ত্বা তাৰ
তথাপি মহান ।
তাৰ বুকুতে আশ্রয় ল’লে দুৰ্বল মানুহে ।

ইণ্টাৰনেট স্বপ্ন দেখি
নিকট চহৰ আজি দূৰৰ গাঁও,
আকাশ মাথোঁ এটি মাউছৰ নিগনি-দৌৰ ।
তাৰ মাজতো সত্য আছে
প্রকাশ যে তাৰ সুন্দৰ ।
অতীত মাথোঁ এক দূৰণিৰ ছাঁ
সেই ধাৰণা যে ভুল,
যন্ত্ৰইও তোমাক সোঁৱৰাব বাৰে বাৰে ।

আমাৰ মাজৰ ব্যৱধান
বাঢ়িল নে কমিল,
তাৰ লেখ ৰাখিব কোনে ।
ইণ্টাৰনেটত স্তব্ধ হৈ ৰয় পুঁজিবাদী কোৰ্হাল,
হেজাৰ মৃত সভ্যতাৰ মৰা-পচা গোন্ধ ।
প্রস্তৰ যুগ শেষ হ’ল সেই তাহানিতে
তাৰ হাড়ত গজিল ডেম-ডেউকা ।
কিহৰ স্বপ্ন দেখি
অবোধ সন্তানে যন্ত্র-যুগৰ জন্ম দিলে ?
সেই সপোনো হেৰাই গ’ল,
ইণ্টাৰনেট মাথোঁ বিতৃষ্ণা হৈয়ে ৰ’ল
পণ্য গোপনীয়তা দিনৰ প্রকাশ হ’ল ।
অৱসাদগ্রস্ত হেজাৰ চহৰ
সেই ঢৌত উটি-ভাঁহি গ’ল ।
তথাপি সাগৰ জানো শুকাল
মানুহৰ স্বপ্ন অথবা দুঃস্বপ্নৰ ।

যুগে যুগে বিচাৰিব
ৰূপান্তৰৰ যাত্রী মানুহে
সেই গতিৰ অহংকাৰ ।
কেতিয়া লুকাই পৰে
কেতিয়া হেৰাই যায়
তাতে
কাৰ কি আহে-যায়,
মাথোঁ গতিয়ে সত্য,
আমাৰ জীৱনৰ দৰে
এক অভাৱী-অমৰ সত্য ।