তেনেকুৱা এটি নৱেম্বৰত
মোক পুনৰাই জগাই নিদিবা,
যাৰ প্ৰথম সপ্তাহে
কাঢ়ি নিয়ে মোৰ মাতৃভূমিৰ সুৰ আৰু কণ্ঠৰ গান
আৰু যাৰ শেষৰ সপ্তাহত
মোৰ মাতৃভূমিয়ে পুনৰ হেৰুৱায়
তেওঁৰ অম্লান হাঁহি আৰু যাদুকৰী শব্দৰ সমাহাৰ ।
তেনেকুৱা এটি নৱেম্বৰত
মোক পুনৰাই জগাই নিদিবা,
যেতিয়া চকুপানীয়ে প্ৰকাশৰ বাট হেৰুৱায়
বুঢ়া লুইতেও ব’বলৈ পাহৰি যায়,
মানৱতাৰ প্ৰেমিক-প্ৰেমিকা একেলগে আঁতৰি যায়
আৰু আমাৰ ক্ষুদ্ৰতাই ঢুকি নোপোৱা সেই শূন্যতা
কদাচিত পুৰোৱা নাযায় ।
আৰু যদি কেতিয়াবা মোক জগাই দিয়া
ভৱিষ্যতৰ কোনোবা নৱেম্বৰত,
তেনেহ’লে মোৰ মাতৃভূমিক অতুল সাহস দিয়া,
দিয়া সেই প্ৰেৰণা
যাৰে তেওঁ সপোন দেখিব পাৰে
তেনে এক প্ৰেমৰ সেউজীয়া উপত্যকাৰ
বিশ্বই বুজিব যাক, পৃথিৱীয়ে আদৰিব যাক
যাৰ সপোন ৰচিছিল সুৰ আৰু শব্দত
সেই দুই স্বপ্নদ্ৰষ্টাই ।
প্ৰতিজন মানুহৰ আত্মাই স্পৰ্শ কৰক
প্ৰতিজন চিনাকি আৰু প্ৰতিজন অচিনাকিৰ আত্মা,
হিংসাৰ চুবুৰি গলি শেষ হক
ৰক্তপাতৰ নৈ চিৰদিনলৈ স্তব্ধ হক,
তেওঁলোকে কোৱাৰ দৰে
ইজনে সিজনৰ বাবে প্ৰেমৰ কুটীৰ সাজক ।
হে সময়, হে আকাশ
তেনে এটি ভৱিষ্যৎ যদিহে দ্ৰষ্টব্য তোমাৰ
তেতিয়াহে মোক পুনৰ জগাই দিবা
ভৱিষ্যতৰ কোনোবা নৱেম্বৰত ।
(ভূপেনদা আৰু মামণি বাইদেউৰ স্মৃতিত)
No comments:
Post a Comment