মৰীচিকা

ইয়াত পানী নাই,
অকলে অকলে মৰুৰ বাটত ।
তৃষ্ণাৰ কোনো শেষ নাই
চাহাৰাৰ সীমাৰ শেষত ।
তাৰ পিছতো আছে থৰ,
আছে গোবি
মানুহৰ প্ৰেমৰ অৰণ্যত ।

হয়তো প্ৰেম আছে,
সেয়েহে আছে দুই-এটি
বতাহত ভাঁহি অহা বিষাদ আলাপ ।
তাৰ পিছতো থাকি যাব দ্বিধাৰ আকাশ ।
আমাৰ বাবে তৃষ্ণা আছে,
সেয়ে আছে মৰুৰ আৰ্তনাদ,
কেকটাছৰ আন্ধাৰ
আৰু অপেক্ষাৰ দীঘল বাট,
মৰীচিকা খেদি ফুৰা
লবেজান বাটৰুৱাৰ অতীত-বিলাপ ।

তৃষ্ণা যদি আছে
আমাৰ মনত আছে,
আছে যদি আছে,
তথাপি জীৱনৰ কাৰবালাত
প্ৰেমৰ ওৱেচিছো আছে ।
মৰুৰ পথিক আমি
মৰীচিকাৰ অচিন বাটত,
আমি যে নিচিনো হায়
ওৱেচিছৰ গভীৰ প্ৰকাশ ।

দলে দলে সেয়েহে
জিপছী বাটৰুৱাৰ দল,
থৰ-গোবি নেওচি
চাহাৰাৰ বালিত সমাধি হ’ল ।
মৰুৰ বুকুত খোজবোৰো
বালিৰ ধুমুহাত বুৰ গ’ল;
সিহঁতো ইতিহাস
(প্ৰেম জানো অকল ইতিহাস ?)
সিহঁতৰ স্বপ্ন আৰু স্নেহত উতলা
হৃদয়ৰ আকাশো ইতিহাস ।
ব্যৰ্থ অঘৰীৰ দল,
তথাপি সিহঁতো সাক্ষী
মানুহৰ যুগ যুগ চেতনাৰ যাত্ৰাৰ ।

আমিও যাত্ৰী সেই অমোঘ যাত্ৰাৰ,
আমাৰ বাবে প্ৰেম আছে
স্নেহ আছে
আৰু আছে আশাৰ মৰুদ্যান ।
আমিও যদি নিচিনো সেই
জীৱনৰ বিপুল সম্ভাৰ,
আমিও হ’ম ইতিহাস
লিখি যাব সময়ে
সেই একেই ব্যৰ্থতাৰ এপিটাফ ।

আজি আছে
এই সময় আছে,
জীৱনৰ নিমিলা অঙ্কৰ হিচাপ কৰি
কাইলৈৰ বাবে ৰওঁ কিয়
চিৰজীৱনৰ কাইলৈ,
প্ৰেম আমাৰ বৰ্তমান ।

মৰুদ্যান আছে
সেয়ে মৰীচিকা আছে,
প্ৰেম আছে –
আছে সেয়ে দ্বিধাৰ আকাশ
আৰু বিচ্ছেদৰ অবুজ আৱেগ ।
আমি আছোঁ
সেয়ে সঁচা ।
জীৱনটোতো কেৱল আৰু
যোগ আৰু বিয়োগ নহয় ।
প্ৰেমো মাথোঁ ইতিহাস নহয়
হৰমনৰ জৈৱিক চেতনাৰ ।
*********************